Σαν απάντηση στις ενέργειες των πειρατών και τη βλάβη που προκαλούν στη μουσική οικογένεια, η IFPI σε παγκόσμια κλίμακα, έχει δημιουργήσει μηχανισμούς αντίδρασης. Στηριζόμενοι στις εθνικές νομοθεσίες, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις Κοινοτικές Οδηγίες, τις διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες, προσπαθούμε να συνεισφέρουμε στην εφαρμογή των κανόνων δικαίου και στην εξυγίανση της μουσικής αγοράς.

Το τμήμα Δίωξης της πειρατείας της Ελληνικής IFPI ασχολείται με την ενημέρωση του κοινού για το πρόβλημα και τις επιπτώσεις της μουσικής πειρατείας, προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες αλλά και τις αρχές ώστε να βοηθήσουν στην επίτευξη των στόχων μας, παρέχει πληροφορίες αλλά και δέχεται καταγγελίες για παράνομες ενέργειες (210 - 68.44.444 info@ifpi.gr) και βοηθάει τις Αστυνομικές και Δικαστικές Αρχές με την παροχή εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης και την υποβολή μηνύσεων.

Ο Νόμος 2121/93 είναι αυτός που καθορίζει για την Ελλάδα τα σχετικά με την Πνευματική Ιδιοκτησία, τα δικαιώματα εκμετάλλευσης, πνευματικά και συγγενικά, που απορρέουν από αυτή, οριοθετεί τους τρόπους νόμιμης χρήσης της μουσικής και προβλέπει ποινές για τους παραβάτες. Θεωρείται αρκετά πρωτοποριακός σε σχέση με αντίστοιχους Ευρωπαϊκούς Νόμους, και αρκετά σκληρός στις προβλεπόμενες τιμωρίες. Συγκεκριμένα η ελάχιστη ποινή για πειρατεία είναι 1 χρόνος φυλάκιση, συνοδευόμενη από χρηματικό πρόστιμο €3.000. Οι συγκεκριμένες ποινές μπορούν και να αυξηθούν κατά περίπτωση, όταν πρόκειται για επαναλαμβανόμενη παράβαση από το ίδιο άτομο.

Δυστυχώς, ένας καλός Νόμος δεν αρκεί για να λύσει το πρόβλημα. Στη χώρα μας υπάρχει κατά βάση πρόβλημα δίωξης αλλά και ορθής επιβολής του Νόμου. Για αρκετά χρόνια οι ελλείψεις προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονταν και τη συνειδητοποίηση του κρίσιμου ρόλου της στην αντιμετώπιση της πειρατείας) και η επιείκεια των Ελληνικών Δικαστηρίων (ιδιαίτερα προς τους αλλοδαπούς παραβάτες) σε συνδυασμό με δομικές αδυναμίες του κράτους που καταστούσαν τους μετανάστες “αόρατους”, οδήγησε σε ανεξέλεγκτη γιγάντωση της φυσικής πειρατείας κατά τις περασμένες δεκαετίες. Το φαινόμενο υποχώρησε μόνο του στα τέλη της δεκαετίας του ’00, μόνο επειδή εκτοπίστηκε από την διαδικτυακή πειρατεία, με την εξάπλωση των ευρυζωνικών συνδέσεων και την αύξηση των ποσοστών πρόσβασης στο Internet. Πλέον οι προκλήσεις έχουν αλλάξει μορφή, αλλά παραμένουν εξίσου – αν όχι περισσότερο -  απειλητικές για το μέλλον όχι μόνο της μουσικής βιομηχανίας, αλλά του συνόλου των δημιουργών και παραγωγών πολιτιστικού περιεχομένου.

Στο ψηφιακό περιβάλλον, η δίωξη επικεντρώνεται στις εξής ενέργειες:

 - ειδοποιήσεις προς τους παρόχους συνδέσεων (access providers), ζητώντας τους να "κλείσουν" τις παράνομες ιστοσελίδες ή να διακόψουν την πρόσβαση προς αυτές

 - νομικά μέτρα, αστικά και ποινικά, κατά των παροχέων σύνδεσης που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις ειδοποιήσεις

 - νομικά μέτρα, αστικά και ποινικά, κατά των ιδιοκτητών των σελίδων, στις περιπτώσεις που μπορούν να εντοπιστούν

 - νομικά μέτρα κατά των συνεργών των πειρατών, π.χ. όποιων προσφέρουν links προς sites με παράνομα αρχεία, ή κατά των μηχανών ανεύρεσης που παρέχουν τη δυνατότητα εντοπισμού τέτοιων αρχείων.

Λόγω του μεγέθους του προβλήματος, η άσκηση δίωξης κατά όλων των μεμονωμένων ιστοσελίδων είναι πρακτικά αδύνατη. Στην πλειοψηφία των υποθέσεων η μέχρι τώρα πρακτική που ακολουθήσαμε ήταν η επιλογή ιστοσελίδων μεγάλης επισκεψιμότητας, σε συνδυασμό με σημαντικά οικονομικά οφέλη για τους διαχειριστές τους.